Wiskunde

Wiskunde is voor velen iets abstracts. Toch is wiskunde iets dat structuur aan ons leven geeft. Wiskunde heeft met tijd te maken, met de ruimte om ons heen, met muziek, met ons leven.
Het pompen van ons hart in een bepaald ritme hebben we geteld. Ritme is wiskunde en in dit geval leven. De wereld is een bol, de horizon een lijn. Een steen in het water maakt cirkels en de zon is een cirkel en morgen is de maan een cirkel. Wie goed kijkt ziet ovalen en spiralen driehoeken, rechthoeken en veelhoeken. Een jaar is verdeeld is in periodes, de periodes in delen, de delen weer opgedeeld in de kleinste fragmenten. De wetmatigheid van de seizoenen is gerelateerd aan de vaste omlopen van de zon die weer opgenomen is in het wiskundig geheel van ons zonnestelsel. De stevigheid van een stoel is wiskundig bepaald, net zoals de zuigkracht van een stofzuiger. Een componist schrijft zijn opus met wiskundige tekens die tijd en klankhoogte aangeven op een vijflijnig evenwijdig patroon. (Die elkaar trouwens snijden in het oneindige). We leven in de wiskunde. Er zijn eindeloos veel wiskundige elementen die de chaos van ons leven en de ruimte rondom ons tot een telbaar en benoembaar geheel maken. Wiskunde ordent. Wiskunde verwekt zekerheid en veligheid.
Toch maar even terug naar de componist. Wat hij niet in zijn wiskundige patroon heeft kunnen vastleggen is de emotie die hij in zijn werkstuk heeft willen oproepen. Hij kan aangeven dat het stuk gespeeld moet worden met een (wiskundig) vastgelegd tempo en met een (wiskundig) vastgelegd volume. Wat overigens vaak door de uitvoerende musici omgekeerd evenredig wordt vertaald. Maar dat terzijde. Emotie is niet in een wiskundige tabel vast te leggen,evenals de liefde. Emotie is een vriend van schoonheid, die overigens ook een vriend is van wiskunde. Emotie, schoonheid, liefde en ontroering zijn antipoden van de wiskunde. Ze maken een mens tot meer dan een wiskundig bepaald wezen. Niet te beschrijven is de emotie die Mozart oproept bij de inzet van de hobo in de Grand partita. (Bekijk de film Mozart en de reactie van Salieri). Ik ervaar de emotie en de liefde als een van mijn kinderen me/ons een kaartje geeft en zegt: "jij/jullie kunnen hiervoor bidden, doe het maar voor mij" Ieder van ons weet wat emotie is. Ons leven is door wiskunde gekaderd maar we LEVEN door de emotie en door de liefde, want had ik de liefde niet...

Mens

Daar gaat hij.

 

Niemand kent hem.

Niemand hoort hem.

Niemand stelt een vraag aan hem. 

Niemand zoekt hem.

Niemand mist hem.

Niemand heeft nog weet van hem. 

Niemand kust hem.

Niemand groet hem.

Niemand laat een traan om hem. 

In zijn hand een tasje met herinneringen.

In  zijn hoofd het liedje: Jezus laat je nooit alleen.

HET

Het is niet aan te geven waarom ik bij het aanhoren van muziek bij het ene stuk tot in mijn ziel geraakt wordt en bij het andere geen emoties voel. Er is muziek waarbij alleen het denken eraan een emotie bij me oproept. Het sterkst heb ik dat bij het tweede klarinetconcert van Carl Maria von Weber. Halverwege het tweede langzame deel is er een inzet van drie hoorns waarop de soloklarinet anticipeert. Het heeft een ongekende schoonheid die me tot tranens toe ontroert. Het gekke is dat ik dat alleen heb bij de uitvoering van het Concertgebouworkest met als solist Jos d'hondt. De uitvoering van de Berliner philharmoniker met Sabine Meijer is prachtig, maar ontroert niet. Ik heb die ervaring met allerlei soorten muziek. Het Piu Jesu uit het requiem van Fauré, Mood Indigo van Duke Ellington, Bist du bei mir van Bach, Het pianokwintet van Mozart, Careless Love Blues gezongen door Bessie Smith. Steeds is er dat hele bijzondere dat niet te vangen is in een rationele benadering. Het heeft HET. In de muziek heb je twee soorten emoties. Je hoort de emotie in de muziek (de perceptie) en de beinvloeding van de emotie door de muziek (inductie). In mijn geval zou het dus gaan om de inductie, maar dat verklaart niet het verschil in beleving. Als ik verschillende uitvoeringen van het zelfde werk na elkaar hoor wordt ik door het een meer geraakt dan door het andere. Het is niet te verklaren. Het is een soort magie. Ik noem het HET. Het heeft het of het heeft het niet en HET is niet te verklaren. Ik laat het maar gebeuren, ook al betekent dat dat ik bepaalde composities alleen maar in gedachten kan aanhoren. Drie hoorns en een klarinet zijn voor mij niet aan te horen. Ik kan alleen denken hoe HET is.        


Emoticons

 

 



WOORDEN

Woorden

Het woord is een tweesnijdend zwaard, het snijdt naar twee kanten.

Het kan iemand verwonden, het kan iemand genezen

                   Spreuken 12:6

Woord splijt

Woord verwoest

Woord krenkt

Woord verwondt

Woord doodt

Woord vernielt

 

                   Spreuken 15:1

Woord geneest

Woord troost

Woord heelt

Woord bevrijdt

Woord klaart op

                                                  Woord omarmt         

  

                 Spreuken 16:28

Woord lastert

 Woord roddelt

Woord kwetst

Woord breekt

Woord sloopt

Woord trapt

 

                   Spreuken 12:25

Woord verheugt

Woord maakt blij

Woord bemoedigt

Woord beurt op

Woord maakt vriendschap

Woord schenkt vrede

 

Het is te hard

 

            Ik had een tijd dat ik me mateloos kon opwinden over mensen die na afloop van een concert alleen maar wisten te melden dat "het veel te hard was". Dat gebeurde bij een concert van de plaatselijke harmonie, zeker als daar ook nog een popbandje meespeelde, maar ook als er in de kerk eens door een bandje aan de kerkdienst werd meegewerkt. Men vindt het altijd te hard.
Zoals gezegd, vroeger kon ik me daarover opwinden. Nu maakt het op mij niet zoveel indruk meer.                                                                                                                                                                        Ik ben ouder geworden en mijn gehoor ook. Bovendien verbeeld ik me dat ik ook milder ben geworden.Ik geef onmiddellijk toe dat een concert van een 40 mannen en vrouwen tellende dorpsharmonie in een klein zaaltje oorverdovend is en ook een bandje in een kerk kan akoestisch volledig over de top gaan. Maar wat ik ook hoor, maar vooral ook zie is speelvreugde. Het kan me ontroeren om iemand in de harmonie te zien die in volle concentratie aan het tellen is om op het juiste moment zijn bijdrage te leveren.Mijn hart springt op van vreugde als ik een gospelkoor in volle overgave de Heer zie prijzen. Ja, het geluid van de band was nadrukkelijk aanwezig, maar om mij heen zie ik mensen klappen en dansen en meezingen: Oh happy day! Speelvreugde spat van het podium. Kalk van het plafond.
          Een van onze jongens heeft de ziekte van Dawn. Juist. Hij is, wat men noemt, een mongool. Hij speelt op een trommel in een band. Met hem nog een tiental andere gehandicapten. Het optreden van zijn band RinTinTin is altijd een feest. Niet omdat de muziek stijlvol en verzorgd, maar om het speelplezier. Het gaat hard, ongelooflijk hard. De trommelstokken vliegen soms door de lucht. Maar er is ook ontroering bij het zien van het geluk en de speelvreugde van die jongens en meisjes, een geluk dat niet onderdoet voor al die andere muzikanten. Het geluid is soms hard, maar kijk verder en zie het speelplezier en geniet met je lijf. Dat is ook een manier om te luisteren.