maandag 23 juni 2014

Passie




    
“Of ik mee wil als begeleider, naar een middag van FC Twente”, vraagt Joke van het zorgcentrum de Losserhof.  “ De spelers van FC Twente spelen samen met  bewoners van de Losserhof en het Bouwhuis uit Enschede een toernooi en RinTinTin maakt de muziek”                        Ik heb niet zoveel met voetbal. Opgegroeid in Almelo vlakbij het veld van Herácles is er wel enige sympathie voor die club, alhoewel het ondenkbaar was dat ik op zondagmiddag naar een wedstrijd van Heracles zou mogen kijken. Voetballen op zondag was toen nog zonde en mijn vader zei: “je kijkt niet naar iets wat zondig is”. In Twente verscheen later nog een club van enige importantie en wel FC Twente.       Wij Almeloërs hadden er niets mee. Enschede, weet je wel.                                                                                                      RinTinTin is de muziekband van het Twentse zorgcentrum Losserhof en in die band speelt Owen, ons pleegkind. Owen (37) heeft het syndroom van Down. Hij is lief, praten kan hij niet, dat is hij in de loop der jaren kwijtgeraakt. De Losserhof is zijn huis. Owen kan niet veel, maar goed op een trom slaan kan hij wel. Hij is dan ook bij RinTinTin aangesteld als eerste paukenist. Van de bewoners van de Losserhof zei men vroeger dat ze geestelijk gehandicapt waren, wat later waren ze verstandelijk beperkt en nu zijn het mensen met mogelijkheden. Ik kan me daar wel in vinden.  In de bus naar het veld van FC Twente zit de stemming er goed in. Sommigen hebben alvast hun voetbaltenue aangetrokken en lopen het gangpad op en neer om de spieren warm te houden. Anderen oefenen onverstaanbare strijdkreten of zingen luidkeels dat ze nog lang niet naar huis toe  gaan. Owen kijkt uit het raam. De wereld gaat langs hem heen.

Het is koud op het veld. Het sneeuwt. Er wordt met passie gevoetbald. Ieder team is aangevuld met een paar spelers van FC Twente.  De keeper van FC Twente heeft de grootste moeite  om ook maar één bal te stoppen. Keer op keer wordt hij gepasseerd door onze jongens en meisjes. Wij hebben een eenvoudige tactiek en wel die van de massale aanval, want als je wilt winnen moet je scoren. Logisch toch? Dat onze achterhoede daardoor zwak komt te staan is van geen belang. Uitslagen van 11-13 zijn heel gewoon. Ondertussen zweept RinTinTin de stemming verder op. Het is een feest van passie en strijdlust. Groot verdriet bij een nederlaag en uitbundige vreugde bij een overwinning, want het gaat om de knikkers. Op een tafel staan bekers, bekertjes en medailles. Bij de prijsuitreiking bedenkt Owen dat hij ook recht heeft op een prijs en banjert naar de tafel en pikt een beker mee. Ik kan hem niet aan zijn verstand brengen dat muzikanten tot de orde van dienaren behoren en geen bekers verdienen op een voetbaltoernooi en dat de beker ingeleverd moet worden. Hij is ontroostbaar. Pas als ik een grote zak chips weet te veroveren breekt zijn lach weer door.    
In de bus terug, wordt ik ondergedompeld in de feestvreugde. Sommigen waren kampioen geworden en anderen bijna. Luidkeels wordt gezongen dat ze nog lang niet thuis zijn.     Ik juich en zing wel een beetje mee maar voel me toch geremd. Wat is er verloren gegaan in de loop van mijn leven. Waar is die kinderlijke vreugde ? Mijn verstand zit mijn uitbundigheid in de weg, denk ik. Wie is hier  eigenlijk beperkt?
Ik ben de voetballers van FC Twente dankbaar en denk aan de woorden van Jezus: “Ik verzeker jullie, alles wat je voor één van de minste mijner broeders of zusters  hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan”
Het was een mooie dag.