HET

Het is niet aan te geven waarom ik bij het aanhoren van muziek bij het ene stuk tot in mijn ziel geraakt wordt en bij het andere geen emoties voel. Er is muziek waarbij alleen het denken eraan een emotie bij me oproept. Het sterkst heb ik dat bij het tweede klarinetconcert van Carl Maria von Weber. Halverwege het tweede langzame deel is er een inzet van drie hoorns waarop de soloklarinet anticipeert. Het heeft een ongekende schoonheid die me tot tranens toe ontroert. Het gekke is dat ik dat alleen heb bij de uitvoering van het Concertgebouworkest met als solist Jos d'hondt. De uitvoering van de Berliner philharmoniker met Sabine Meijer is prachtig, maar ontroert niet. Ik heb die ervaring met allerlei soorten muziek. Het Piu Jesu uit het requiem van Fauré, Mood Indigo van Duke Ellington, Bist du bei mir van Bach, Het pianokwintet van Mozart, Careless Love Blues gezongen door Bessie Smith. Steeds is er dat hele bijzondere dat niet te vangen is in een rationele benadering. Het heeft HET. In de muziek heb je twee soorten emoties. Je hoort de emotie in de muziek (de perceptie) en de beinvloeding van de emotie door de muziek (inductie). In mijn geval zou het dus gaan om de inductie, maar dat verklaart niet het verschil in beleving. Als ik verschillende uitvoeringen van het zelfde werk na elkaar hoor wordt ik door het een meer geraakt dan door het andere. Het is niet te verklaren. Het is een soort magie. Ik noem het HET. Het heeft het of het heeft het niet en HET is niet te verklaren. Ik laat het maar gebeuren, ook al betekent dat dat ik bepaalde composities alleen maar in gedachten kan aanhoren. Drie hoorns en een klarinet zijn voor mij niet aan te horen. Ik kan alleen denken hoe HET is.        


Emoticons