Afscheid

Afscheid nemen is altijd een beetje sterven.

Onze dochter en haar gezin hebben vorige week na bijna 10 trouwe jaren hun lieve hond Betty laten inslapen. Hoewel het lieve dier zo graag wilde kon haar door reuma en andere kwellingen getergde lichaam de dagelijkse gang jammer genoeg niet meer volhouden. Ze was ongelooflijk lief, sociaal, trouw en het beste maatje van Sammy.  Zo zal ze altijd een speciaal plekje in onze gedachten houden.Betty was een hond die in de vakanties regelmatig in ons huis bivakkeerde en goede maatjes was met onze Bowie, de Berner Sennenhond met het ene blauwe oog. Betty was een waterhond die hoog blaffend en met groot enthousiasme het water inrende. Bowie bekeek het wat afstandelijker en ging er meestal bij liggen. Zijn grote kop op zijn voorpoten en een oog dicht. Je zag hem denken: druktemaker. 'sNachts kon het gebeuren dat er heel voozichtig,doodstil sluipend, een hond de trap opkwam de slaapkamerdeur voorzichtig openduwde en je even een natte neus voelde. Het was Betty die dan zachtjes naast het bed ging liggen. Zo nu en dan even je hand besnuffelde om te ruiken of je blij met haar aanwezigheid was. Bowie vond het prima. Het waren goede maatjes die van elkaar wisten waar ze stonden.Bowie had een afwijking in zijn hersenen die steeds ernstiger vormen aannam. Hij werd daardoor onhoudbaar en gevaarlijk voor zijn omgeving en zo ging ook hij op een dag de weg die Betty vorige week ging. Het verdriet als je met je hond de laatste weg opgaat is heel dubbel. Enerzijds weet je dat het het beste voor je hond is anderzijds wil je hem/haar niet missen. Je hebt je hond die morgen nog wat lekkers gegeven, nog even verwent met nog een stukje worst, nog weer eens aangehaald, zijn vacht geborsteld, zijn kop op je schoot gehad.Weer dacht je dat het dier toch niet zo ziek was en dat er best nog wel iets aan te doen was. Je liep bij zijn mand weg omdat je het niet kon hebben dat iemand je tranen zag. "Ga je mee?" vroeg je ook nog toen het tijd was om te gaan. Met een brok in de keel deed je zijn riem om. "We gaan uit" zag je hem denken. "Ja we gaan op reis" zei je en we liepen naar buiten.

Later op de terugweg kwamen de tranen.