We hadden bedacht dat in onze tuin een plaats moest zijn waar vogels zouden kunnen nestelen.
Het is in onze tuin een drukte van jewelste. Er zijn meezen in verschillende soorten, drukdoenerige mussen, luidkeels zingende merels, vinken met hun typische "hatsjoe"aan het eind van hun liedje, een enkele roodborst laat zich zien evenals de groenling, de vlaamse gaai, de kraai en zo nu en dan een sperwer. Er moest een nestkastje komen. Mijn vrouw wees de juiste plek aan en ik timmerde het kastje min of meer vakkundig aan de pergola op een zodanig plaats dat mijn vrouw vanuit de woonkamer goed zicht had op eventuele bewoning. Ze had ook uitgedokterd dat ze het kastje in het oog kon houden als ze buiten op het terras zat en ook vanachter uit de tuin, zittend op haar ligstoel. Het wonder gebeurde. Een koolmees inspecteerde de woning. en begon aan het aanvlieggat te beitelen. Kennelijk was het gaatje niet groot genoeg, maar na een paar dagen werk bekeek het meesje het resultaat en besloot over te gaan tot het bewoonbaar maken van de kast. Het aanvliegen van de nodige materialen werd door mijn vrouw met belangstelling gevolgd en voorzien van het nodige commentaar. Het werd stil rondom de kast. Wat het echtpaar mees had gedaan was niet helemaal te volgen geweest, maar er was reden om aan te nemen dat het beminnen niet zonder gevolgen was gebleven en dat er nieuw leven was te verwachten. Mijn vrouw volgde het proces op de voet. Het broeden van de mezen maakte wat bij haar los. Ze maakte zich ongerust als er te lang geen mees uitvloog om wat te eten en ze werd kwaad als er een vlaamse gaai of kraai in de buurt kwam. Soms stond ze onder het kastje te luisteren of er al iets te horen viel. Op een gegeven moment werd de stilte doorbroken en begon het mezenpaar voedsel aan te voeren. Onwaarschijnlijk veel wormpjes en rupsjes en ander eetbaar spul werd de legkast binnen gevlogen. Het was kennelijk nooit genoeg. Het kijken naar het aan en uitvliegen werkte als een verslaving. We gingen geen dagen meer fietsen, want er komt een moment dat de jonge mezen gaan uitvliegen en dat wilde ze graag meemaken. Op een dag verscheen er voor het eerst een mezenkopje in de nestopening. Het keek even schichtig naar buiten. Het zag een wereld die hij alleen maar kende van de wormpjes en de piertjes. Nu zag het een wereld die er groot en opwindend uitzag. Dit moest het jong nog even verwerken. Opwinding rondom het huis. Het uitvliegen kon elk moment plaatsvinden. Het nestkastje werd bijna geen moment meer uit het oog verloren. Stel je toch eens voor dat je na al die weken van observeren en meeleven de finale slag zou missen. Zo werd het avond en het zou de laatste avond zijn. De morgen kwam in alle stilte. Geen getwitter, geen gevlieg! Enkel stilte. De vogels waren gevlogen. Mijn vrouw keek teleurgesteld in de vroege morgen naar het lege nest. Geen spoor te ontdekken van wie dan ook. Ze opende het kastje en zag dat het verlaten was. Een gevoel van leegte bekroop haar. Er was iets uit haar weggevlogen naar een onbekende bestemming. Het nest was leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten