Moment van de dag

Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als we sterk zijn.

Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.

Psalm 90:10

In 2006 werd ik zeventig.

Een moment van de dag

Indachtig bovenstaande tekst probeerde ik me voor te stellen hoe de tien jaar (DV) er uit zouden zien voordat ik de leeftijd der sterken zou hebben bereikt. Moeite en leed, kommer en kwel lagen kennelijk in het verschiet. Zouden er geen momenten van vreugde, ontroering en geluk zijn?

            Op enig moment besloot ik de dagen die me nog resten bewuster te beleven. Ik nam een paar beslissingen. Ten eerste zou ik, zo mogelijk, alleen die dingen doen waar ik goed in ben en die ik met plezier doe. En ten tweede zou ik van elke dag het meest bijzondere met mijn camera vastleggen. Op die manier zou ik met andere/bewustere ogen naar de wereld en de mensen kijken. De geraniumstekjes verdwenen in het schuurtje en het moment-van-de-dag-project was geboren.

Wat ik niet fotografisch kon vastleggen waren sommige emoties. De ontroering bij het beluisteren van muziek valt amper te beschrijven, laat staan dat er een foto van gemaakt kan worden. De praktijk was dat ik pas aan het eind van de dag kon bepalen wat Het-moment-van de dag was. Het mooiste of bijzondere moment komt altijd onverwacht en dat betekende dat er op een dag regelmatig een mooi moment gefotografeerd werd. Zo oud als ik was begon ik op een andere manier naar de dingen en ook op een andere manier naar het leven te kijken. Ik leerde om met overgave en passie te luisteren en te kijken. We verhuisden naar Vorden. In het fotoproject 2008 staat een foto van de Dorpskerk met de opmerking: Wordt dit onze kerk? Een logische vraag, want in onze vorige woonplaats waren we Hervormd geworden en in de Dorpskerk kwam de Hervormde Gemeente bij elkaar. Met onze evangelische achtergrond konden we in onze vorige gemeente onze draai niet zo goed vinden, en de vraag of dit onze kerk zou worden was daarom niet zo gek. Na verloop van tijd werd de Dorpskerk ons thuis waar we met vreugde en vol overgave onszelf konden zijn. Er werd ons niet gevraagd wat minder evangelisch te doen en wij vroegen niet om meer.

Een bootje vouwen

          Ook in Vorden bleef mijn moment-van-de dag-project doorgaan. Als ik de foto’s terugkijk merk ik dat de kerk in het project een rol van betekenis speelt. Ik zie muzikanten spelen, zangers zingen, kinderen dansen, bloemen geschikt, de kerk geopend, een kinderkoor uit Oeganda, een palmpasenkoor, schoendozen, gospelkoren en bandjes, koffiedrinkers en Bijbelse eters. Kortom als ik naar al die kerkfoto’s kijk heb ik de idee dat het om een actieve en enthousiaste gemeente gaat. Ik begrijp dan ook niet zo goed de klaagzangen die ik zo nu en dan hoor. Ik vind het fijn om bij die kerk te horen. Ik voel me een begenadigd mens die leeft vanuit genade. De laatste foto vanuit de kerk is genomen na afloop van een gezinsdienst.

Wim Wassink, een bedachtzaam gemeentelid, leert me hoe je een bootje moet vouwen zoals de kinderen dat in de dienst deden.

Twee mannen op leeftijd die als kinderen bezig zijn.

Als het om het vouwen van bootjes gaat valt het niet mee om te worden als een kind.